Idę przez miasto. Przede mną świat, za mną spalone mosty. Nie zmuszam się do niczego, po prostu przed siebie, byle do przodu. Kilka godzin na zimnym wietrze z dubstepem w uszach. Dudnią basy, raz po raz sięgam po odtwarzacz, zmieniam bit i stawiam krok naprzód. Myślę o tym, że byliśmy zbyt blisko. Twoje rzęsy na moim policzku, a czas i przestrzeń nagięły się pod ich naporem. Najchętniej znalazłabym cię na końcu świata i stanęła na szczycie, by móc potłuc ci w mieszkaniu talerze. I marze o prysznicu, gorącym jak skurwysyn, bo zaczynają mi odmarzać uszy i nie wiem już czy coś w ogóle słyszę. Nie ma sensu iść dziś w clubbing, wódka leje się za drzwiami a bramkarz stoi i podpala fajkę z trawy. Zatrzymujesz się czasem, wiem to, by móc pod jakimś murem rozpinać rozporek. Miasto czuje tę urynę a ty szczasz pod ścianą nadal. Widzę jak to robisz i jak bawisz się, rozbryzgując siki na prawo. Mogliśmy to zrobić na pralce w twoim starym mieszkaniu, pieprzyć się pod ścianą, albo robić to przez całą noc nawet się nie dotykając. Idę dalej, mijam bary, mijam ulice i przystanki. Na nich sto tysięcy ludzi idących jak ja – gdzieś kurwa przed siebie. Wpadam na ziomka, kilka lat się nie widzieliśmy, wszystko wporzo, ma żonę i dziecko w drodze. Życzę lepszych dni, i spierdalam nadal, byle daleko od niego. Wszyscy idziecie tą samą ścieżką, ten sam scenariusz odgrzewany w tej samej kuchence gdzieś pośrodku świata. Myślę, że ja nigdy tam do was nie pasowałam. Podczas, gdy ty wybierasz w sklepie tuzin pieluszków, ja czytam Newsweeka, przygłaśniając Modestep, na którego koncertach traciłam cztery razy żebra. Robisz dobrze swojej nowej dupie a ja mam w dupie to, że Brazylijczyk się potnie, bo chce umówić się ze mną na pięciominutową randkę. I nawet jeśli teraz, idąc naprzód odmarzają mi paznokcie, chuj z tym. Paznokcie to nie żaden palący się problem. Stawiam krok za krokiem, ciągle w ruchu, nigdy statycznie. Przejść przez życie i nie skurwić się po drodze. Idę a dubstep rozpierdala uszy.
Żyły zaczynają się ogrzewać pod mocnym basem i coraz bardziej jest mi dobrze; niebo zaczyna się układać pod stopami i chuj z tym wszystkim, bo i tak patrzysz wciąż przed siebie. Przechodzę przez skrzyżowanie, za dużo ludzi w tym nieistniejącym mieście a potem jeszcze siedem suk napierdala po ulicy. Pewnie jadą na akcje, zapuszkować kogoś z Huty albo jadą, by sobie jechać i chwalić się nowymi skarpetami na mieście. Nieważne, bo lubię jak zasypiasz szybciej niż możesz mi o tym opowiedzieć . Całuję cię w czoło na dobranoc a tobie śnią się nieznane historie. A potem się przebudzasz, kiedy staram się cię nie obudzić. I czuję wtedy, że jesteś dla mnie, chociaż potem znikasz rankiem. A potem przypomina mi się, jak paliłam skręta w palącym się samochodzie, z zupełnie kimś innym niż ty. I dym zastępował nam powietrze i dobrze było wtedy i spaliłam to, jak spaliłam tamten most, idąc wciąż przed siebie. Lubię czasem wrócić tam myślami, chociaż rozpierdala to głowę bardziej niż Borgore. Ale czuję to, i wącham wolność, ciesząc się, że byłeś tam wtedy ze mną. I nagle, jak piorun, znikąd dopada cię symfonia dźwięków – chce być po prostu szczęśliwa. W tych krótkich słowach zawiera się wszystko i w nich składa się cała ta pierdolona egzystencja. Wszystko inne to ściema. I cokolwiek ci powiedzą, kiedy czekasz na coś w poczekalni, nie wierz im. Pieprz ich system i rusz się, zaczynając nowe życie. A coraz głośniejsze dźwięki wciąż dudnią mi w uszach…
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz